Achensee Karwendel

Tja, en toen was onze huttentocht alweer ten einde. We sliepen nog twee nachten bij de Achensee, zodat we nog een keer met een gondel omhoog konden, want mijn knieën hadden hun beste tijd gehad voor deze vakantie. Het bleek niet het beste idee te zijn. Het was verschrikkelijk druk, en mijn knieën konden zelfs dit weinige lopen niet waarderen, dus nadat ik gelukkig nog wel een heel veld met edelweiss tegenkwam zijn we maar lekker op een terrasje gaan zitten in de zon.

Van Pfeishütte naar Hafelekar (en met de gondel naar Innsbruck)

We hadden graag nog een extra nacht in de Pfeishütte geslapen, maar de hele hut was van onder tot boven volgeboekt. Er zat dus niks anders op dan onze spullen te pakken. In mijn reisaantekeningen stond echter wel groot opgemerkt dat ik in deze hut wel degelijk graag een ontbijt wilde. Onze koffie en muesli was ook net op, dus hadden we een goed excuus om van dit ontbijt te genieten. Naast yoghurt en muesli kon je allerlei noten en zaden toevoegen. Er was fruit en ook vruchtenyoghurt en naast het bruine brood was er wit brood om te toasten en huisgebakken Hefezopf, een lichtzoet witbrood. Naast kaas en vleeswaren was er een kruiden roomkaas, verschillende zelfgemaakte marmelades, honing en huisgemaakte nutella! Het was een feestje zo op de vroege ochtend. We mochten ook brood voor onderweg klaarmaken en aangezien we hebben besloten naar de gondel te lopen en af te reizen naar Innsbruck, leek ons een zelfgesmeerde boterham een beter idee dan een dure, niet zo lekkere, lunch op een plek die krioelt van dagjesmensen. 

 
Na in het zonnetje te hebben ontbeten zijn we al vroeg op pad. We hebben gekozen om via de Rumerspitze (filmpje van iemand die ook naar deze top liep) te lopen, een tocht die in het weekend erg druk kan zijn, lezen we bij de hut. Terwijl wij omhoog gaan is het echter nog rustig.

Op de foto hieronder zie je ongeveer het pad dat we zullen gaan lopen. Ik bedoel, de hele berg van rechts naar links gaan we over voordat we weer afdalen. Joepie! Nog meer graatlopen!

Mijn korte benen en zware rugzak maakten dat ik soms met behoorlijk wat angst een pas moest maken. De vrouw die voor mij liep, was duidelijk topfit, gewend aan de bergen en voorzien van een veel kleiner formaat rugzak, want zij had beduidend minder moeite met de tocht.

Op de top doe ik uiteraard of er niks aan de hand is. Ik smeer me vandaag wél goed in en toon (onbedoeld) nog even mijn spieren aan Christiaan. Angst? Welnee!

Nu komt dan weer het leuke stuk over de graat. Gelukkig zijn er regelmatig makkelijkere stukken en is het uitzicht naar de bergen erg mooi. Het uitzicht op Innsbruck wordt ook geroemd, maar ik begrijp nooit zo de lol van kijken naar verstedelijking in een prachtig berggebied.

Wanneer we weer op het gewone pad komen, is het een drukte van jewelste. Veel dagjesmensen zijn inmiddels boven gekomen en lopen veelal hijgend over de berg. Ik begin me al te storen als ik afgeleid wordt door het geluid van muzikanten. Dan zien we ze boven ons bij een kruis staan. Gedurende een uur of langer wordt met tussenpozen gespeeld en het klinkt echt heel mooi. Het voelt dan toch wel weer heel mooi en bevoorrecht om in zo'n bijzondere omgeving te zijn, ook al zijn er veel te veel mensen.

Van Hallerangerhaus via Speckkarspitze naar Pfeishütte

 

 En toen was het eindelijk mooi weer! De zon straalde en hadden we enkel de tocht van Oppad gedaan, dan zouden we nu afdalen naar het dal. Gelukkig is het nog niet zover en gaan we vandaag naar de Pfeishütte. De tocht is niet zo lang, dus besluiten we ook de Speckkarspitze mee te nemen onderweg. Dat vond ik, zeker na al dat luie lopen in de afgelopen dagen, best wel pittig. Het was veel klauterwerk naar de top. Zo'n grote rugzak helpt dan niet echt mee.     

   

Maar het uitzicht op de top was zeker de moeite waard. In de verte zagen we de besneeuwde toppen van bergen waar we hopelijk volgend jaar weer mogen lopen.

Ook naar beneden was niet even een kwestie van snel afdalen. De tocht ging helemaal over de graat en uiteindelijk naar het brede pad eronder.
Eigenlijk heb ik een hekel aan graatlopen. Veel te veel lucht om me heen en geen mogelijkheid iets vast te houden voor balans, tenzij je op handen en voeten gaat, en dat is ook niet zo charmant, of aan te raden met een rugzak op je rug.

 

Maar uiteraard verliep alles goed, en was het ook best een beetje leuk (naast doodeng).
De rest van de tocht was ook mooi, hoewel af en toe wel erg druk. Voordat we het laatste stuk naar de hut konden afdalen moesten we nog het Stempeljoch over.

Dit (rot)joch, dat je hierboven op de foto op de achtergrond kan zien, was te bereiken via een immense puinhelling die in de volle zon lag. Stoere mannen waren bezig een begaanbaar pad te creëren met een soort banden en planken, maar het bleef een uitputtend stuk dat ons de adem benam en huid deed verbranden door de felle zon. Van boven zagen we zelfs mensen met een mountainbike naar beneden lopen. Niet via het 'pad', maar gewoon door het puin. Krankjorum!

De Pfeishütte was met afstand de leukste hut van deze vakantie (vooruit, dat we 's avonds in de zon buiten konden eten hielp wel mee).

Het eten was heerlijk, de huttenwirt en -wirtin waren supervriendelijk en gastvrij, er waren ligbedden met schapenvachtjes en ook een superleuke hond met zijn eigen schapenvacht. Dit was de enige hut waar nog een kamer gereserveerd kon worden, en tot ons geluk stonden er 2 tweepersoonbedden in de zespersoonskamer. We konden dus weer gezellig naast elkaar slapen.

Het was hier zelfs zo goed dat ze snoepjes op het kussen hadden gelegd! Verder was er iemand in de hut met een grote haak- en handwerkverslaving. Alle hangertjes waren verhaakt en overal zag je haaksels terugkomen. Ook verkochten ze allerlei haarbanden en portemonneetjes van eigen makelij.

Van Karwendelhaus via Scharnitz naar Hallerangerhaus

Deze tocht was niet de moeite waard, moet ik met spijt zeggen. We hadden met een groepje afgesproken om de tocht samen te maken en halverwege een stuk van 12 km te overbruggen met een taxi. We vertrokken vroeg en het was op de weg naar beneden nog droog (maar wel een dodelijk saaie weg voor iemand die van smalle bergpaadjes houdt) gelukkig, maar wel bewolkt. Terwijl we op de taxi wachten met een kop koffie begint het echter te regenen. Ik ben blij dat we niet het hele suffe stuk door de regen hoeven te lopen. Zeker wanneer ik ongelukkige en verzopen gezichten verstopt in poncho's langs de weg zie lopen. Onderweg neemt de chauffeur nog een paar extra mensen mee die zo slim zijn de taxi aan te houden. De 12 km omhoog kost ons met de taxi al bijna een uur. We trekken snel onze regenkleding aan en stoppen een boterham en appel in onze mond en stiefelen snel naar boven. Tegelijk met ons vertrekt ook een gezin met 2 kleine huilende kinderen. 1 gaat op de rug bij papa, de ander wordt door de moeder onder een regenjas van voren gedragen terwijl een rugzak op de rug gaat. Ik vind het dapper, en zou niet met ze willen ruilen.
We hadden verwacht zo'n 8 uur onderweg te zijn vandaag om de 34 km totaal (inclusief taxi) af te leggen, maar doordat we niet pauzeerden of foto's maakten, waren we al rond 3 uur bij de hut.
Dat deze suffe dag nog wel wat slechter kon, bleek toen de huttenwirt eerst onze reservering niet kon vinden (ik had 3 keer online aangemeld en 1 keer telefonisch, blijkbaar allemaal tevergeefs!) en we vervolgens in een lager met een jeugdgroep lagen die om 1 uur 's nachts pas naar bed kwam met veel kabaal en licht en nog een uur bleef kletsen. Toen ik er iets van zei hielden ze wel op, maar kwam de volgende groep binnen. Gelukkig had ik oordopjes en een mindfulnesscursus achter de rug.

Van Falkenhütte naar Karwendelhaus

Als ik 's nachts af en toe een heel klein beetje wakker word om een extra deken te pakken, hoor ik het regenen, nou ja, 'wat nu valt, kan straks niet meer vallen'. 's Ochtends blijkt het echter gesneeuwd te hebben. Op 1900 meter! We draaien ons nog maar een keer om. Onze tocht zal maar twee en een half à drie en een half zijn met maar 400 hoogtemeters. Geen haast dus.
We genieten van de prachtige bergen met sneeuw en de geur van de houtkachel. Het is fris, maar niet koud en de zon laat zich al voorzichtig zien.

 

Om tien over negen zijn we klaar voor vertrek. Nog geen half uur onderweg lopen we al schaapachtig de verkeerde kant op, terug naar de hut. Gelukkig daagt het toch best snel. 

Om iets voor twaalf uur komen we bij de hut. Eerst nog een heerlijk stuk pruimentaart in de zon (en kou) en later schmalzbrot en kaiserschmarrn. Het gaat goed met onze Tirolereetbingo. We hebben zin in de tocht morgen over de birkkarspitze, de weersverwachtingen voor vrijdag waren een paar dagen geleden erg goed, maar we schrikken wanneer de serveerster iemand anders zegt dat het pad door de gevallen sneeuw niet begaanbaar is. We vragen het bij het aanmelden aan de huttenwirt en die zegt dat het waarschijnlijk niet kan, maar dat hij vanavond zijn advies komt geven. Samen met andere Nederlanders die dezelfde tocht willen maken beraden we, maar we hopen vooral dat we gewoon kunnen.
Ik maak gebruik van de mogelijkheid om warm te douchen. Heet, lang en zonder wachtrij. Geweldig! Ik kan zelfs mijn haar föhnen, een enigszins overbodige luxe waar ik stiekem toch gebruik van maak. We liggen achterin het lager, wat heel fijn is. Het ligt helemaal vol, hoewel, er zouden volgens sommige maatstaven nog wat mensen tussen passen.

's Avonds na het eten komt de huttenwirt aan tafel voor het slecht nieuws gesprek. Met een tablet in de hand waarop foto's van de huidige situatie te zien zijn, vertelt hij ons ten zeerste af te raden over de top te gaan. De sneeuw zal voorlopig niet smelten, maar juist aanvriezen vannacht. Dat maakt lopen moeilijk en er is ook geen spoor aanwezig, omdat nog niemand sinds de sneeuwval de tocht naar boven heeft gemaakt. Ik merk dat ik me niet zo makkelijk van mijn plan wil laten afbrengen, maar wanneer ik bij een andere tafel aanschuif om het verhaal nog een keer te horen, geloof ik echt wel dat het onverstandig is om te doen. De tocht duurt sowieso 8 tot 10 uur, onder normale omstandigheden. Dat betekent dus weinig speling en omkeren en via een andere route gaan is ook niet meer makkelijk. Het alternatief is via het dal te lopen. Lang en over een suffe weg, ik ben echt behoorlijk teleurgesteld.

Deze Vlaamse jongens die al een paar dagen aan onze tafel zitten lieten zich in ieder geval totaal niet door wat dan ook van de wijs brengen vandaag. Na al dagen bezig te zijn, hadden ze vandaag dit mega huis van bierviltjes gebouwd. Zij gaan morgen sowieso naar het dal, voor hun verandert er eigenlijk weinig.